■ Politika’dan Yorum
2023’te erken ya da zamanında yapılması beklenen Cumhurbaşkanı ve Genel Seçimler doğal olarak siyaset gündeminin tamamını işgal etmiş durumda. Bütün tartışma Erdoğan mı Kılıçdaroğlu mu aday olacak üzerinden sürmekte. Kuşkusuz isimler şahsında yürüyen bu tartışmanın arkasında farklı sınıf bileşimleri ve bunların çıkarlarını yansıtan ekonomik ve siyasal farklı programlar var. Fakat tam da işin bu kısmı en çok tartışılan konular.
“Tek Adam” olarak Erdoğan’ın etrafındaki Cumhur İttifakı’nın programı herkes açısından belli. Siyasal özgürlükler, düşünce özgürlüğü, kadın ve lgbti+ hakları gibi konularda daha fazla faşist baskı, Kürt sorununda daha fazla savaş ve şiddet, olabildiğince emeğin ve doğanın sömürüsü, Alevilerin eşitlik talepleri karşısında daha fazla inkarcı-asimilasyoncu politikaların berdevamı. Bu açıdan kimsenin kafası karışık değil. Elbette her ihtimale karşı faşist Saray rejimi ile tamamen bağlarını koparmak istemeyen burjuva klikler dışında.
Esas sorun, en genelde fiili olarak “AKP Karşıtı İttifak” olarak adlandırabileceğimiz kesimlerdeki belirsizlikler. Burada da Millet İttifakı’nın siyasi ve ekonomik programının niteliği sorunu ve Emek ve Özgürlük İttifakı ve Sosyalist Güçbirliği İttifakı’nın seçimlerde ne yapacağının hala belirsiz olması durumu var.
Yapılan anketler incelendiğinde faşist AKP-MHP iktidarının aldığı oy oranındaki katılaşma, seçim sürecinde iktidarın bütün devlet mekanizmasıyla birçok oyuna başvurabilecek kabiliyette olması muhalefetin zaferinin hiçbir garantisinin olmadığını gösteriyor. Siyaseten ise “AKP Karşıtı İttifak”ın toplumda heyecan yaratamaması da mevcut iktidarın elini güçlendiriyor. Erdoğan’ın karşısındaki adayın kim olacağı tartışmasının gölgesinde kalan Millet İttifakı’nın programının hala belirlenememiş olması ise bir başka büyük handikap. Millet İttifakı’nın hala adayını açıklamaması, bir seçim programı belirleyememesi liberal yazar-çizer tayfasını bile gına getirdi.
Cumhur ve Millet İttifakı çevresindeki gelişmelere kayıtsız kalmak apolitik bir yaklaşım olacaktır. Özellikle de, AKP Karşıtı İttifak’ın toplumsal karşılığı olan “Erdoğan gitsin de, kim gelirse gelsin”ci ruh haline sahip geniş kitlelerin olası gelişmelere karşı uyarılması, tedbirler alınması ve ona göre örgütlenmesinin geliştirilmesi sosyalistlerin en temel görevi. Diğer yönden Millet İttifakı’nın mevcut bileşimine bakarak, müstakbel iktidarlarında “demokratikleşme”, “ekonomik krizden çıkış”, “refah” beklentilerinin yüksek olması da bir başka sorun. Seçimlerden zaferle çıksa bile, Millet İttifakı’nın bu beklentileri karşılayamacağını söylemek falcılık sayılmamalı. Taşı ne kadar ovuşturursanız ovuşturun içinden civciv çıkmaz! Millet İttifakı’ndan da ne demokrasi ne de halktan yana bir ekonomi politikası çıkar. Millet İttifakı’nın sağcı-liberal karakteri ile demokrasi ve insan hakları karnelerine bakarak bu iddiada bulunabiliriz. Daha demokratik koşullarda olası siyaset yapabilme tasavvuru üzerinden Millet İttifakı ile “zorunlu” işbirliği senaryoları geliştirmek kendi kendini kandırmaktan başka bir sonuç doğurmaz. Çünkü Akşener, Davutoğlu, Babacan gibi sermayenin uşaklarının ve ABD emperyalizminin ajanlarının olduğu bir yapı bu ülkeye burjuva anlamda dahi demokrasi getiremez. Geçmiş icraatları ve bugünkü söylemleri ilerde seçilirlerse yapacakları icraatların teminatıdır. Kimse kendi kendini kandırmamalıdır. Bilakis “Erdoğan gitsin de, kim gelirse gelsin”ci geniş kitlelerin bu hayalleri konusunda uyarılmalı, gerçekleri görmeleri sağlanmalıdır.
Tam da bu yüzden bütün oyunları bozacak olan tek seçenek kalıyor: Emek ve Özgürlük İttifakı’nın izleyeceği yol. EÖİ’nin rolü birçok açıdan hayati önem arzediyor. En başta, Cİ ve Mİ’nin her ikisinin de iktidarında başta Kürt halkı olmak üzere, işçiler-emekçiler, Aleviler, kadınlar ve lbgti+’ların maruz kalacağı olası saldırıları püskürtmesi açısından EÖİ’nin rolü olacaktır. Seçimlere giden yolda ve seçim(ler) sürecinde de EÖİ, tam da programında taleplerini ifade ettiği toplumsal kesimlerin örgütlülük düzeyinin geliştirilmesi, farklı tedrisatlardan geçmiş bileşenlerinin tabanlarının birbirine kaynaşması, mücadele yoldaşlığı duygusunu geliştirmesi gerekiyor. Birçok kesim tarafından ifade edildiği gibi, dünyadaki toplumsal mücadele deneyimlerinin de gösterdiği, faşist iktidarları/ittifakları geriletmenin yolu, işçilerin, kadınların, emekçilerin ve diğerlerinin örgütlülük düzeyidir.
EÖİ’nın bu görevini yerine getirmesi için tek bir Parti gibi hareket etme kabiliyeti kazanması gerekiyor. EÖİ’nın kurulmasından sonra birkaç önemli gelişme yaşandı. AKP-MHP iktidarının Kuzeydoğu ve Güney Kürdistan’daki siyasetçilere yönelik suikast saldırıları, sınır ötesi operasyonlarda kimyasal silah kullanıldığının ortaya çıkması ve bunu haber yaptıkları için Kürt gazetecilerin tutuklanması ile yayınlanan görüntülerin kimyasal silah kullanıldığı izlenimi yarattığını ve durumun araştırılması gerektiğini açıklayan TTB Başkanı Şebnem Korur Fincancı’nın tutuklanması ve Amasra’da kömür madeninde 41 işçinin katledilmesi… EÖİ bu gündemlere ortak bir refleks ve yaklaşım gösteremedi. Bu bir noktaya kadar anlaşılır ama kabul edilemez. Çünkü zaman halkların, emekçilerin aleyhine gelişiyor.
EÖİ’nın kendi bileşeni dışındaki demokratik, sol-sosyalist bireylerin, grupların da ilgisinin odağında olduğu açık. Fakat henüz geniş işçi emekçi yığınların ilgi odağında olmadığı da açık. Bunun sağlanabilmesi için ne kadar çabuk harekete geçilirse o kadar yol alınacaktır. İşçilerin, emekçilerin, Kürtlerin, kadınların, lbgti+ların, ekoloji hareketinin taleplerini içeren programıyla seçim sahnesinin bunlar tarafından işgal edilmesini sağlamalıdır. Burjuva İki ittifakın da demokrasi, barış, özgürlük ve emek düşmanı karakterini teşhir ederek gerçek çözümün kendi öz örgütlülüğüne dayalı mücadeleyi yükseltmekte olduğunu deklare etmelidir. Ancak o zaman ittifakların, “seçimleri de aşan ittifak” olduğu ispatlanmış olur. Ancak o zaman burjuvazinin faşist programları geriletilebilir.
